Het gele gevaar

[Tintalya]

Wat een blogjes heb ik toch om over te schrijven tijdens mijn tochten door de supermarkt. Het eerste blog was gruwelijk, en het enige dat ik kon doen, was beschrijven hoe de bananen me probeerde te omsingelen en van deze afleiding gebruik maakte om dichterbij te komen. Ik kan het niet helpen, ik ben net zoals Humberto Tan een presentator die het fruit graag opzoekt. Ik heb dat nodig om het gevoel te hebben dat ik werkelijk gezond leef. Een ander doet bijvoorbeeld aan masturberen om het gevoel te krijgen dat hij gezond leeft. Ik niet, ik probeer een tros bananen zo dicht mogelijk te benaderen terwijl ze aan het rijpen zijn en dit op film vast te leggen. Het gegiechel van die bananen tijdens het rijpen gaat door merg en been, schrik zal je hebben, het gegiechel is zo diep en klinkt zo monsterachtig dat je alleen maar wil wegrennen. Nu heb ik geleerd deze instinctieve drang te weerstaan maar hij is nog steeds aanwezig. Omdat bepaalde bananen in mijn eerste deel mijn scheenbenen aan flarden hadden gescheurd, heb ik ditmaal mijn voorzorgen genomen. Ik zat op een struisvogel, had een enkele shotgun in de hand en hoopte zo dichter bij de bananen te komen en meer over hen te weten te komen. Om je een idee te geven wat voor een fruitsoort een banaan is, zal ik hier even een feitje beschrijven. Een banaan die achter een antilope aanrent, moet natuurlijk oppassen dat hij geen mogelijk dodelijke trap krijgt naarmate het dier zijn achterpoten strekt om zijn momentum te behouden. Een banaan weet dit, en zal pas toeslaan als de achterpoten van de antilope zich terug naar voor begeven om zich af te zetten en meer snelheid te maken. Dan slaagt hij namelijk toe, het is een fruitsoort, en zijn zintuigen zijn hier perfect op afgestemd. Het was schemeravond, zat op mijn struisvogel, geladen met een shotgun. Een banaan viel aan, vraag me niet waar hij vandaan kwam of hoe lang hij me aan het beloeren was. (bananen hebben alle tijd om het juiste, mogelijk zwakke moment af te wachten) Als een bosbes dook hij op, sloeg zijn schil in het achterste van het struisvogel, waardoor dit steigerde, en mij ervan af wierp. Mijn shotgun was uit mijn handen geglipt. Wanhopig, kreupelend maar vooral vermand door angst, probeerde ik naar het geweer te grijpen. Te laat, de banaan had me met zijn hoektanden in één van mijn schouderbladen vast. Hij sleepte me mee alsof ik een blauwe vinvis was. Men zou kunnen zeggen: 'maar door al die adrenaline voel je die beet toch niet?' Klot niet, het was het pijnlijkste wat ik ooit gevoeld had maar is onmogelijk te beschrijven. Heb je ooit al eens manicure toegediend gekregen? Zo voelde het. Ik hield me ondanks de pijn, doodstil. Het kan misschien raar klinken, maar als je leven werkelijk in gevaar is, kan je deze pijn verbijten. Instinctief. Hij sleurde me met veel moeite mee naar een beschaduwd plekje om daar zijn buit verder te bewerken. Ik hield me voor dood, maar toch probeerde hij de dodelijke halsslagader toe te passen. Ook instinctief zeker. Hij stonk verschrikkelijk, net een perengeur, wat niet zo abnormaal is als hij alleen maar dode schillen en rot fruit eet. Poets je schil eens stinkerd. Goed, nu kan ik er wel om lachen, maar op geen enkele manier dacht ik: 'je moet je schil eens poetsen.' Ik wist dat mijn laatste uur geslagen had, ik wilde me zelfs overgeven aan hem en zeggen: 'dit is jou recht, ik moest maar zo dom niet zijn jou uit te dagen.' Het leek me een eer om afscheidt van deze aarde te nemen door een echte vrucht, dat echter geen kwaad in de zin heeft, maar enkel wil overleven. 'Mijn riem!' 'Zou de springboklokspray er nog aan hangen?' Je weet dat ik me voor dood hield, maar zeer stilletjes bewoog ik mijn arm naar mijn broeksriem, en ja, de springboklokspray zat nog op zijn plaats. Eenmaal ik hem in mijn hand had, spoot ik de leeuw recht in zijn borstkas, er volgde een gekreun dat ik nog nooit gehoord had, maar ik stopte niet, hij kreeg een tweede spuit en de derde was recht in zijn kop. Ik had het dus overleefd, maar het gorgelen van die banaan in doodstrijd deed me medelijden krijgen met de vrucht. Sorry jongen, maar leer dat er altijd een baas boven baas is en niet dat jij de koning bent. Ik ben een mens, en een veel slimmere vrucht.