Skyrim's blog

[quincy]

Skyrim's blog Daar ik op een bepaalde manier in contact met de gatekeeper van parallelle dimensies gekomen ben, heb ik van hem de mogelijkheid gekregen om deze te doorkruisen. Ik mocht één keer heen, en één keer terug, maar als ik besloot om terug te komen, zou hij beslag op mijn ziel leggen. Zo kan je naar een wereld van je dromen reizen, (omdat deze ook bestaat) maar het addertje onder het gras is dat je je ziel verliest als deze wereld blijkt tegen te vallen. Als dit het werk van Satan is, zie je dat ook hij meegaat met zijn tijd. Ik heb gekozen om naar Skyrim te reizen, omdat dit me in grote lijnen een wereld lijkt waar je kan zijn wie je zou willen zijn, niets, geen maatschappelijke druk waarbij de nadruk op prestatie ligt. Gewoon je eigen weg gaan, zoals God het bedoeld heeft. Eigenlijk had ik wel wat beter moeten nadenken, want in Skyrim voel je je als mens van vlees en bloed vreselijk kwetsbaar. Het is maar voor enkelen weggelegd om als een held het land te verkennen. Ik voelde de drang om een teruggetrokken bestaan te leiden in één van de steden die Skyrim rijk is, waarbij ik nooit verder zou komen dan de stadsmuren omdat ik gewoon niet durf. Zo'n bestaan in Skyrim leiden heeft ook wel iets, alleen jammer dat er geen televisie aanwezig is, hoe moet ik nu de tijd gaan doden? Gelukkig zijn er verschillende soorten drank aanwezig om het leed een beetje te verzachten. Alsof ik uit een droom ontwaakte bouwde de wereld zich voor me op. Een gevoel van kwetsbaarheid, ongemakkelijkheid en nietigheid maakte zich van me meester. Ik voelde de onweerstaanbare drang om mijn armen tegen mijn borst te drukken, omdat zelfs het geluid van de wind zo onheilspellend was, dat ik schrik had dat deze door mij heen kon waaien. Het bospad dat zich voor me uitstrekte liep tot aan de horizon, helemaal omringd door kale bomen en herfstkleurachtige bladeren. Achter deze rijen bomen liepen met bladeren bedekte heuvels eveneens tot aan de waarneembare horizon. Niet zo ver als het bospad zelf, maar toch een goede dikke driehonderd meter. Waarschijnlijk liepen de heuvels daarachter gewoon terug naar beneden, waardoor ik niet echt verder kon kijken. De manier waarop de kale takken van de bomen over het bospad heenhingen, hadden samen gecombineerd met slierten van mist iets griezeligs over zich heen. Ook viel het op dat de toon van de omgeving, weergegeven door de atmosfeer, zeer dynamisch en veranderlijk was. Welke toon ik ook te zien kreeg, het bleek allemaal onheilspellend. Ik besloot aan een snel tempo door te wandelen, want ik had het gevoel dat als ik hier lang zou blijven staan, er iets verschrikkelijks zou gaan gebeuren. Het duurde niet lang eer ik me realiseerde dat ik gewoon op een laag level was, en dat ik dit kon veranderen door veilige taakjes te doen. Eigenlijk is het beschamend, doe dit, doe dat! Na een kilometer of twee begon er zich aan weerskanten van het bospad vegetatie te vormen, struiken. Bedeesd vervolgde ik mijn weg, af en toe vanuit mijn ooghoeken kijkend naar de dichte vegetatie links en recht van mij. Plots hoorde ik iets ritselen, waana ik helemaal verstijfde om de stroom aan informatie te kunnen verwerken. 'Yeeeeehaaaaa, grijp hem!' Een groep gemaskerde bandieten sprong als konijnen over de struiken om mijn weg te versperren. Mijn eerste instinct was om in de dichtsbijzijnde boom te klimmen en deed dit dan ook. Ongeveer op tien meter hoogte besloot ik mijn armen en benen als een koalabeer rond de boomstam te slagen om daar stilletjes te blijven zitten. Natuurlijk, één van die gasten pakte pijl en boog, en begon op mij te richten. 'Ik schiet je als een rotte appel uit deze boom!' riep hij me toe. Het viel me overigens op dat hij niet al te goed was in het boogschieten, omdat zijn pijlen niet echt in de buurt kwamen. Ook zou het kunnen liggen aan het feit dat ik in die houding van koalabeer een veel te klein target vorm. Er was echter één lichaamsdeel dat als een roos boven hem uittorende, mijn achterwerk. De eerste pijl in mijn bil, dat deed zeer, maar ik heb vroeger veel billenkoek gehad, dus dit kon ik nog enigszins relativeren. De tweede pijl was recht in de roos. Ik slaakte een oeronmenselijke kreet waardoor de bandieten twintig meter hoog de lucht in vlogen en bij het landen roerloos bleven liggen. 'Aaaaaaauw!' In de verte zag ik een groepje gele en langgerekte mensen mijn kant opkomen. Deze gingen in een cirkeltje rond de boom staan. 'Ga weg!' brulde ik vanuit de boom. Ze begonnen van die moslimachtige buigingen te maken: 'Dragonborn, Dragonborn!' 'Maar nee!' brulde ik op hen neer. 'Ik ben maar een arme sukkel dat dringend eens naar de medicijnman zou moeten gaan.' 'Dragonborn, Dragonborn.' Twee van hen begonnen in de boom te klimmen, waarschijnlijk om me eruit te sleuren. Wat een angstaanjagend zicht was dat. Zo zag ik ze al grijnzend naar me toe kruipen, en de manier waarop ze kropen deed me wat denken aan hoe je dat in Battlefield 3 doet. Eenmaal bij me aangekomen pakte één mijn enkel vast, en liet zich vervolgens gewoon hangen. De andere deed net hetzelfde, maar een beetje later. Zo hing ik op een gegeven moment aan een tak, met twee gele mensen bengelend onder mij, ondertussen schreeuwend: 'heeeeelp, heeeeelp!' De overige mensen onder mij nog steeds buigend:' Dragonborn, Dragonborn!' Ik kon het niet meer houden en viel een dikke tien meter naar beneden, gelukkig braken die high elves dat aan mijn enkels hingen mijn val. Nog voordat ik bij positieven kon komen wandelden die elfen met uitgestrokken armen op me af, klaar om me op te pakken. Ze droegen me boven hun hoofd, hoe hard ik ook spartelde, ik geraakte er niet uit. 'Maar nee! Ik ben geen Dragonborn!' brulde ik al tegenstribbelend. 'Dragonborn, Dragonborn.' Zo droegen ze me een dorp in. Wat schaamde ik me, ik had het gevoel dat iedereen me uitlachte. Hoe zou jij je voelen als een groep mensen je plots benaderd, je vervolgens oppakt, en je tegen je zin door de grote stad vervoerd? Aangekomen op het dorpsplein plaatsten ze me niet zachthandig op een stenen statief. Ik was omring door bewakers, en vlak voor mij stonden een stuk of dertig mensen dat allemaal in koor en al buigend riepen dat ik Dragonborn was. Wat onwennig keek ik om me heen, plots zak ik een kind vanuit de menigte naar me toerennen: 'Ik heb geen bang van jou want jij hebt een domme kop!' waarna het kind evensnel weer wegliep. Het geroezemoes op de achtergrond leek even te verstommen toen ik besloot om aandacht te geven aan dat kind. Plots was het kind er weer: 'ik heb geen bang van jou want jij hebt een domme kop!' waarna het kind weer even snel verdween als het gekomen was. 'Wat een raar kind.' bedacht ik in mezelf. 'De waarheid mag dan uit een kindermond komen, ik heb nog nooit een kind zien rondjes rennen om me telkens te komen vertellen dat ik een domme kop.' Even snel als het geroezemoes leek te verstommen begon het nu terug luider te klinken naarmate ik mijn aandacht terug op de menigte richtte. 'Dragonborn, Dragonborn!' Ik begon me eigenlijk best wel comfortabel te voelen op dat stenen statief, al die aandacht. In zoverre mate zelfs dat ik overmoedig begon te worden en besloot allerlei ridderlijke poses aan te nemen. Dan eens met mijn handen in mijn zij, dan eens turend naar de menigte met mijn hand boven mijn ogen zoals een indiaan de omgeving afspeurt, dan deed ik de moonwalk, waarna ik me in een flits omdraaide en één persoon met uitgestoken vinger aanwees: 'jij!' Wat genoot ik ervan, maar deze euforische toestand werd snel onderbroken toen de harde realiteit weer eens de kop opstak. Een oorverdovend gebrul was over het hele dorpsplein te horen. De chaos was compleet, mensen liepen over elkaar heen, niet om weg te lopen, maar om mij te bereiken: 'Dragonborn, Dragonborn, doe iets!' Ja, wat wil je dat ik doe? Ik kan toch moeilijk aan één van deze bewakers gaan vragen om een pijl in mijn kont te schieten, en dat deze recht in de roos moet zijn? Nu ben ik een rechtvaardig man, probeer altijd te doen wat goed is, wil met de beste wil van de wereld Skyrim redden, maar dat ik hiervoor pijlen in mijn kont moet incasseren... Ho maar. Waar gaat dat eindigen? Ik zette het gewoon op een lopen, weg van het gebrul van die draak. Eenmaal bij de stallen aangekomen, viel het me op dat er een bepaalde man op zijn huifkar rustig de krant zat te lezen. 'Heeeey, hallo, je dorp wordt door een draak in vlammen gezet.' Nee? Goed , dan pak ik dit paard, dat zal hij wel niet erg vinden. Plots schoot hij uit zijn schijnbare trance om het volgende te roepen: 'dief, dief, wachters!' waarna hij twee Daedra summonde om op me af te sturen. Terwijl ik in volle galop van die duivelse wezens wegreed, vroeg ik me af hoe het met de normen en waarden in Skyrim gesteld is. In deze absurde wereld wens ik geen seconde langer te blijven, ook al kost het me mijn ziel. De gatekeeper mag hem hebben, waarom heb je je ziel eigenlijk nodig? Wat ik geleerd heb is dat het gras niet altijd groener op een ander is, en zeker niet in de wereld van Skyrim, want het gras daar is niet zo gedetailleerd en kleurrijk als waar ik vandaan kom. Heel vreemd wat me nu overkomt, want net nadat ik deze zin afmaak, kan ik niet veel anders doen dan zielloos voor me uitstaren.